Pi

Serinin son kitabı biraz uzun tutulmuştu. Final mantığı mı maddi bir girişim mi bilemem ama okuru sıktığı bir gerçek.
Birkaç koldan ilerleyen her bir hikayenin finalini merak ederek okudum. Özge'nin hikayesi çokça ütopik gelse de sevdim. Can Manay dalgalı bir hikayeydi, bazen bu kaçıncı diye sordum.
Deniz'in hikayesi beni en çok şaşırtanlardan birisiydi, sanki kendi bölümünü sahneleyip ortadan kaybolacakmış gibi gelmişti.
Ada'yı pek sevemedim, Göksel'e şefkat gerekli diye düşündüm.
Bilge adına yakışır bilgelikteydi.

Önceki kitaplarda yer alan 'kişisel gelişim' kısımlarına Pi'de o kadar çok yer verilmişti ki bazı kısımları atlamamak için çok direndim.

Azra Kohen'le üç kitaplık serüvenim burada bitti...
Bu üçlemeyi hep yürüyüş saatlerimin motivasyonu olarak hatırlayacağım :)