Ramazanın ilk haftasını tamamladık sağ salim.
Bu sene iş için farklı bir ilçeye gitme durumum Ramazanı biraz zorlaştırdı. Ama yeni mahallemizde Ramazanın unutulan tadını buldum diyebilirim. İftar öncesi balkona oturup gelen geçeni incelemek son favorim. Uzun zamandır göremediğim bisikletinin direksiyonuna pide torbasını asıp telaşla eve giden çocuklar bol burada. Şehir merkezinde iftar öncesi görebildiğim tek şey sinir katsayısı artmış şoförler ve evine son anda yetişebilen insanlar oluyordu. Anladım ki Ramazan küçük yerde daha huzurlu...
Sıcaklarla birlikte komşuların çoğu balkonda yiyor yemeğini, ezan okunmadan 5 dakika önce derin bir sessizlik sarıyor mahalleyi, çocuklar (kızım dahil) dört gözle atılacak topu bekliyor...
Ezandan 10-15 dakika sonra bir anda enerjinin dozu artıyor, balkondan balkona muhabbet başlıyor, anne-babadan aldığı cesaretle çocukların sesi de daha fazla duyulur oluyor...
Masalar toplanıyor, çaylar geliyor, akşamın esintisiyle bir balkondan diğerine enerji dağılıyor.
"Nerde o eski Ramazanlar" diyecek yaşta değilim ama yine de çocukluğumun Ramazanlarını yaşayamamak içimi burkuyordu, nedenini de iki kişiyle yapılan iftara ve artan hayat telaşesine bağlıyordum. Ama sanırım Ramazanı Ramazan yapan yine eş dostmuş...
Gerçi bir türlü Ramazan etkinliklerine katılamadık, kendimi yeterince dinlenmiş hissedebildiğimde zaten yatma vakti gelmiş oluyor. Tabi bir de kızımın etkinliklere bir kere gidince her akşam gitmek isteyeceğinden emin olduğum için ağırdan alıyorum. Bu da Ramazanın olumsuz yanı; kızıma ayırabildiğim zaman daralıyor. Artık bayram tatilinde telafi ederiz..
Tabii bir de kitap okuyamama durumu var. Onu da bayram sonrasına erteliyorum...
Yeni şehrimizde Ramazan böyle, herkesin özlemle hatırlayacağı bir ramazan geçirmesi dileğiyle...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder